Czy wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla naraża organ na zarzut błędnej wykładni art. 61 ust. 1 pkt 4 Upzp w zw. z art. 7 ust. 2 pkt 1 Uogrl
Wydanie decyzji środowiskowej oraz o warunkach zabudowy dla części działki posiadającej w części grunty klasy I-III nie stanowi naruszenia z art. 61 ust. 1 pkt 4 Upzp w zw. z art. 7 ust. 2 pkt 1 Uogrl poprzez przyjęcie, że teren planowanej inwestycji wymaga zgody na zmianę przeznaczenia gruntów na cele nierolnicze, która to zgoda nie została wydana, a w konsekwencji przyjęcie, iż wydana decyzja o warunkach zabudowy byłaby sprzeczna z przepisami odrębnymi, podczas gdy z wniosku inwestora wyraźnie ma wynikać, że projektowana inwestycja obejmuje jedynie część działki nr […] stanowiącą grunty sklasyfikowane jako RIVa, RIVb oraz N, a które to nie wymagają wydania zgody na zmianę przeznaczenia gruntu, w związku z czym spełniona ma być przesłanka wynikająca z art. 61 ust. 1 pkt 4 Upzp. Z przywołanego przepisu wynika, że jednym z warunków, które łącznie winien spełnić inwestor, aby uzyskać pozytywną decyzję o warunkach zabudowy jest to, aby teren nie wymagał uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo był objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1 Upzp.
Pojęcie terenu
Należy zauważyć, że sposób rozumienia pojęcia “teren” w odniesieniu do jego użycia w normie art. 61 ust. 1 pkt 4 Upzp nie jest jednolicie postrzegany w orzecznictwie. Zdaniem Sądów Administracyjnych dominuje w tym względzie pogląd, wedle którego “terenem” w rozumieniu cyt. przepisu jest teren, którego dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, czyli obszar jednej lub kilku konkretnie określonych działek ewidencyjnych, na których planowana jest realizacja danej inwestycji (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia: 10 stycznia 2008 r., II OSK 1826/06; 10 sierpnia 2011 r., II OSK 1086/11; 11 marca 2014 r., II OSK 2363/12; 31 sierpnia 2017 r., II OSK 777/16, CBOSA.nsa.gov.pl). Z reguły w tych orzeczeniach przyjmowano, że ustalenie warunków zabudowy odnosi się do działki objętej wnioskiem, jako całości, nie zaś jedynie tej jej części, która w wyniku realizacji inwestycji będzie faktycznie zabudowana. Ponadto eksponowano, że decyzja ustalająca warunki zabudowy przesądza jedynie, co do zasady, że na konkretnej działce wskazanej we wniosku jest możliwość realizacji wnioskowanego przedsięwzięcia (z określonymi jego parametrami), nie określa natomiast dokładnego położenia inwestycji na działce. W konsekwencji zatem, na tym etapie nie rozstrzyga się, która część działki przeznaczona będzie na cele nierolnicze lub nieleśne. Uzasadniać miało to z kolei wniosek, że zmiana przeznaczenia obejmuje cały obszar wyznaczony jako działka bądź działki geodezyjne, a nie wyłącznie powierzchnię faktycznie zajętą pod lokalizowaną w ten sposób inwestycję.
W art. 7 ust. 2 pkt 1 Uogrl przewidziano, że przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne, gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klasy I-III wymaga zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2016 r., II OSK 2066/14 (CBOSA.nsa.gov.pl) wskazano, że “obecnie (…) działka ewidencyjna jest jedynym kryterium obszarowym, do którego można odnosić art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a którego stosowanie nie pozwala na obejście tego przepisu. Poza tym nie może ujść z pola widzenia fakt, że w świetle całokształtu regulacji ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych ochronę gruntów rolnych, a zwłaszcza gruntów najwyższych klas, należy traktować jako zasadę, natomiast przeznaczanie ich na cele nierolnicze (nieleśne) – jako wyjątek od tej zasady (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6.12.2012 r., II OSK 1442/11, CBOSA)”. W przywołanym wyroku wskazywano ponadto, że “urzeczywistnianiu tej zasady oraz przeciwdziałaniu obchodzeniu rygorów wynikających z przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, służyć miała właśnie wykładnia sprzeciwiająca się zawężaniu pojęcia obszaru (gruntów) przeznaczanych na cele nierolnicze tylko do powierzchni faktycznie zajmowanej przez lokalizowaną infrastrukturę. Należy podkreślić, że taką wykładnię stosowano nie tylko w odniesieniu do zmian przeznaczenia gruntów dokonywanych w drodze decyzji lokalizacyjnych, ale także w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego – uznając, że także w planowaniu przestrzennym obszar przeznaczony na cele nierolnicze wyznaczają działki ewidencyjne, a nie sama tylko powierzchnia gruntu faktycznie zajęta pod lokalizowaną w ten sposób inwestycję (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2009 r., II OSK 1900/08, CBOSA). Konsekwentnie wskazywano więc, że jeżeli gmina projektuje przeznaczenie danego terenu rolnego na cele nierolne, to obowiązek uzyskania zgody na wyłączenie z produkcji rolnej dotyczy nie pojedynczych enklaw gruntu, ale całego terenu, w granicach obszaru objętego planem lub jego zmianą, w ramach którego cele nierolne mogą być realizowane (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2014 r., II OSK 197/13, CBOSA)”.
Na podstawie: II OSK 2758/16 – Wyrok NSA